به طور کلی از دو جزء اصلی تشکیل می‌شود:

قیر (Bitumen): این جزء به عنوان ماده چسباننده عمل می‌کند و معمولاً از تقطیر نفت خام به دست می‌آید. قیر ویژگی‌های مهمی از جمله چسبندگی بالا، مقاومت در برابر آب، و خاصیت انعطاف‌پذیری دارد که آن را به ماده‌ای مناسب برای آسفالت تبدیل می‌کند.

سنگ‌دانه‌ها (Aggregate): این بخش شامل سنگ‌های خرد شده، شن، ماسه و دیگر مواد معدنی است. سنگ‌دانه‌ها به قیر اضافه می‌شوند تا ساختاری مقاوم و قابل حمل را برای آسفالت به وجود آورند.

فرایند تولید :

فرایند تولید آسفالت بسیار دقیق و حساس است، زیرا ترکیب مواد و نسبت‌های مختلف آن تأثیر زیادی بر کیفیت نهایی دارد:

مخلوط‌سازی: در این مرحله، سنگ‌دانه‌ها با قیر و در برخی موارد مواد افزودنی دیگر، مانند پلیمرها یا مواد اصلاح‌کننده، مخلوط می‌شوند. این مخلوط به طور معمول در دستگاه‌هایی به نام دستگاه آسفالت‌ساز یا میکسر آسفالت در دماهای مشخص و تحت فشار خاص تولید می‌شود.

آسفالت‌ریزی: پس از تولید، آسفالت باید به سرعت و با دقت بر سطح جاده پخش شود. این کار معمولاً با استفاده از دستگاه‌های آسفالت‌ریزی و غلتک‌های فشاری انجام می‌شود. غلتک‌ها وظیفه فشرده کردن و هموار کردن آسفالت را دارند.

کیفیت کنترل: در طی فرایند تولید، معمولاً آزمایش‌هایی برای کنترل کیفیت انجام می‌شود. این آزمایش‌ها شامل بررسی چگالی، رطوبت و دمای مخلوط است تا از استانداردهای لازم اطمینان حاصل شود.

مواد افزودنی :

گاهی برای بهبود خصوصیات آسفالت، از مواد افزودنی استفاده می‌شود که می‌توانند ویژگی‌هایی مانند مقاومت بیشتر در برابر تغییرات دما، دوام و طول عمر بیشتر را فراهم کنند. برخی از این مواد عبارتند از:

پلیمرها: استفاده از پلیمرها به منظور افزایش انعطاف‌پذیری و مقاومت در برابر ترک‌خوردگی در دماهای پایین.

سایر افزودنی‌ها: موادی مانند دوده سیاه یا خاکستر می‌توانند به ترکیب آسفالت افزوده شوند تا مقاومت آن در برابر سایش، ضربه و دیگر آسیب‌ها افزایش یابد.

عمر مفید :

عمر مفید آسفالت به شدت به شرایط استفاده و نگهداری از آن بستگی دارد. در شرایط معمول، عمر یک پوشش آسفالتی حدود ۱۵ تا ۲۰ سال است، اما این مدت می‌تواند بر اساس ترافیک، شرایط جوی و کیفیت اجرای اولیه متفاوت باشد. در صورت نگهداری صحیح، عمر آسفالت ممکن است بیشتر از این زمان شود.

 تغییرات اقلیمی:

با توجه به تغییرات اقلیمی، آسفالت باید بتواند در برابر دماهای شدید (گرمای تابستان و سرمای زمستان) و بارش‌های سنگین مقاوم باشد. برای مقابله با این شرایط، استفاده از آسفالت‌های اصلاح‌شده با پلیمر یا آسفالت‌های مقاوم در برابر دماهای بالا توصیه می‌شود. این نوع آسفالت‌ها می‌توانند دوام بیشتری داشته باشند و در مقابل ترک‌خوردگی ناشی از انجماد و ذوب مقاوم‌تر باشند.

نوآوری‌ها :

در سال‌های اخیر، صنعت آسفالت شاهد برخی نوآوری‌ها بوده است:

آسفالت‌های سبز: این آسفالت‌ها به گونه‌ای طراحی شده‌اند که مواد بازیافتی در تولید آن‌ها استفاده می‌شود. مثلاً استفاده از زباله‌های پلاستیکی یا شیشه‌ای به عنوان بخشی از سنگ‌دانه‌ها.

آسفالت‌های هوشمند: در این نوع آسفالت‌ها، از حسگرها برای نظارت بر وضعیت جاده استفاده می‌شود. این حسگرها می‌توانند به طور خودکار مشکلاتی مانند ترک‌ها یا نقص‌ها را شناسایی کرده و از طریق سیستم‌های هشدار دهنده به مقامات مربوطه اطلاع دهند.

کاربردهای خاص آسفالت:

آسفالت‌های ضد لغزش: این نوع آسفالت به دلیل داشتن سطح برجسته‌تر یا ترکیب خاصی از سنگ‌دانه‌ها، مقاومت بیشتری در برابر لغزش دارد و در مناطق بارانی یا برفی کاربرد دارد.

آسفالت‌های مقاوم به حرارت: در برخی مناطق که دمای بالا رایج است (مثل برخی نقاط صحرایی)، از آسفالت‌هایی استفاده می‌شود که قابلیت مقاومت در برابر حرارت شدید را دارند.

آسفالت‌های بازیافتی: با استفاده از آسفالت‌های قدیمی و بازیافتی، می‌توان لایه‌های جدید آسفالت تولید کرد که هم هزینه‌ها را کاهش می‌دهد و هم به حفظ محیط زیست کمک می‌کند.

نکات و چالش‌ها در استفاده از آسفالت:

ترافیک سنگین و فشار بالا: آسفالت تحت تاثیر فشار و ترافیک سنگین ممکن است دچار ترک‌خوردگی و فرسایش شود. به همین دلیل، در مناطق با ترافیک سنگین باید از آسفالت‌هایی با مقاومت بیشتر استفاده شود.

آلودگی محیطی: تولید قیر به ویژه از منابع نفتی، به دلیل فرآیندهای استخراج و تصفیه، ممکن است به محیط زیست آسیب برساند. بنابراین، توجه به استفاده از مواد بازیافتی و تکنولوژی‌های پاک‌تر در صنعت آسفالت ضروری است.

قیر (Bitumen): قیر عمدتاً یک ماده هیدروکربنی است که به دلیل ساختار پیچیده‌اش نمی‌توان فرمول شیمیایی دقیقی برای آن ارائه داد. این ماده عمدتاً از هیدروکربن‌های آروماتیک، پارافین‌ها و نفتن‌ها تشکیل شده است. قیر ممکن است ترکیبی از هزاران نوع مولکول مختلف باشد که هر کدام ویژگی‌های متفاوتی دارند.

فرمول‌های عمومی برای این هیدروکربن‌ها می‌تواند به صورت (​\( C_{n}H_{2n+2} \)​)​ (برای پارافین‌ها) یا (​\( C_{n}H_{2n} \)​)​ (برای آروماتیک‌ها) باشد، اما ترکیب دقیق در قیر به صورت یک مخلوط پیچیده است.

ترکیبات شیمیایی در سنگ‌دانه‌ها: سنگ‌دانه‌ها در آسفالت معمولاً از مواد معدنی هستند که ترکیب‌های شیمیایی مختلفی دارند. مهم‌ترین ترکیبات در سنگ‌دانه‌ها عبارتند از:

سیلیکات‌ها (​\( SiO_{2} \)​) که اغلب در سنگ‌های ماسه‌سنگ و گرانیت وجود دارند.

کربنات‌ها (​\( CaCO_{3} \)​) در سنگ‌های آهکی

آلومینات‌ها (​\( Al_{2}O_{3} \)​) در برخی سنگ‌ها مانند خاک رس

فرمول‌های افزودنی‌ها: بعضی از افزودنی‌های مورد استفاده در آسفالت می‌توانند فرمول‌های شیمیایی خاص خود را داشته باشند، مانند :

پلیمرها: مثلاً پلیمرهای معمولی که به قیر اضافه می‌شوند شامل پلی‌استایرن (​\( (C_{8}H_{8})_{n} \)​) یا پلی‌پروپیلن ()​\( (C_{6}H_{6})_{n} \)​

مواد اصلاح‌کننده قیر: مواد مانند دوده سیاه (C) یا سایر مواد معدنی که می‌توانند به آسفالت افزوده شوند.

آشنایی با آسفالت و طرز ساخت آن